Köy alanlarında büyüyen çocukları hep çok kıskandım. O yaşta hayatı öğreniyorlar. Hayatı bu yaşa gelince öğrenmek o kadar zor oluyor ki, çekirdekten yetişme bir öğrenim her zaman tercihim olurdu. Çocukların, kadınların yaşam standartları belki çok düşük, ama hayatın zevkini almayı bir şekilde başarıyorlar. Yoksulluklar, sefalet belki de anne baba olmadan büyüyen çocuklar da var aralarında, lakin zaman içinde geçirdikleri süreçler, tüm sıkıntılarını unutturmaya yetiyor. Aşk acısı diye bir şey mesela onlarda yok. Çünkü Aşktan daha önemli şeyler var. Yaşamak gibi. İyi ya da kötü bunu başardıklarında, onlar için hayatın bütün çileleri safdışı oluyor. Amacı yaşamak olan bir insan kafasını sadece buna yorar. Aşktan, parasızlıktan, lüks bir yaşam tarzından mahrum kalmak, bizim günümüzde önem vermediğimiz unsurlar gibi.

        Teknoloji geliştikçe, yaşam standartları normalin üzerine çıktıkça, mutsuz insan sayısı da bir o kadar çoğalıyor. İnsan bir sorar; bu durum neden böyle? diye. Cevabı çok basit bu sorunun. Beklentileri daima yüksek tutuyor insan, standartlar yükseldikçe. Bir kase çorba ile mutlu olan insanlar var hala, ama buna rağmen sofrasında bir tek kuş sütü eksik olan insanlar dahi kendini mutsuz hissedebiliyor. Bunun bir çeşit sefalet olduğunu düşünebiliyor. Bakın bir tarafta bir ekmek ile, bir kase çorba olan insan ve onun mutluluğu. Diğer yanda ise sultanlar sofrasına sahip olmasına rağmen kendini çok mutsuz hisseden insan. Aradaki farkın ne kadar büyük olduğuna hepimiz karar verebiliriz. İçinde bulunduğumuz durum, belki de birçok insanın hayali olabilir. Yaşadığımız şehir, içtiğimiz içecek, yediğimiz yiyecek, gezdiğimiz yerler, konuştuğumuz insanlar belki de kimlerin sadece gece uykuya dalmadan önce hayal ettiği standartlar.

Şükür etmek sadece müslümana has bir durum değil. Şükür bir çeşit, Tanrıya, Tanrı insancı olmayanların ise hayata teşekkürüdür. Elimizde bulunan şeylerin, bir başka insanların hayali olduğu gerçeğini akıldan çıkarmamak, bizi mutluluğa götürecektir. Ben her zaman buna inandım. Ve nefes aldığım sürece de bunun bilincinde olacağım. Hayata bir teşekkür ve o teşekkürü onaylayan türde davranışlarımızı eksik etmeyelim. Mutlu olmak isteyenler olarak en azından.

Bir köy yerinden geçerken, ancak filmlerde görebileceğimiz bir manzarayı gördüm. Çocuklar mahallede top oynuyor, kızlar ip atlıyor. Şu şalvarlı, burunlarında sümük, oyun oynamaktan eli yüzü kir içinde kalmış çocuklar. Hepsi de birbirinden tatlı, hepsi de birbirinden mutlu. O ip atlayan kızlardan birinin yanından arabayla geçerken, yüzüme şaşkın bir yüz ifadesiyle baktı. Sonucunda aklıma gelen bu yazı çıktı ortaya. Mutluluk çok zor değil, bunun sıkıntılarını ben çok yaşadım ve belki de bunlardan habersiz bir insanın mutlu olmasını, mutlu olamasa da bu düşünceleri aklına getirmesi için yazdım.

Mutsuz değiliz, sadece standartlarımız yüksek.