Allah'ın dininden yüz çevirdiği halde,hayatında birtakım sıkıntılar yaşayıp üzülüp büzülen ,mal mal triplere
giren,saçma ve mantıksız acılar çeken insanları anlayamıyorum.Hani sizin bir ölçüt olarak belirlediğiniz yaşam
felsefeniz,hayat tarzınız en iyisiydi?.Ne diye üzülüyorsunuz sıklıyorsunuz?.Hayat sizlere mükemmel gelmeli öyle değil
mi?...

 Kısa Not

    Bana sevdiği insan uğruna canını vericek bir kişi gösterin aranızdan , herkes lafta "senin için ölürüm sevgilim" diyebiliyo ,
yapmaya gelince pısss noldu hani ölürdün lan dümbelek , açık konuşun arkadaşım ölmek o kadar kolay mı şahsen ölüm bana
doğru gelse yusuf yusuf tüğerim hemen ordan , aramızdan %99 u da bunu yapar adım kadar eminim , millet sevgilisine
gövde gösterisi yapmayı çok sever...

  Köy alanlarında büyüyen çocukları hep çok kıskandım. O yaşta hayatı öğreniyorlar. Hayatı bu yaşa gelince öğrenmek o kadar zor oluyor ki, çekirdekten yetişme bir öğrenim her zaman tercihim olurdu. Çocukların, kadınların yaşam standartları belki çok düşük, ama hayatın zevkini almayı bir şekilde başarıyorlar. Yoksulluklar, sefalet belki de anne baba olmadan büyüyen çocuklar da var aralarında, lakin zaman içinde geçirdikleri süreçler, tüm sıkıntılarını unutturmaya yetiyor. Aşk acısı diye bir şey mesela onlarda yok. Çünkü Aşktan daha önemli şeyler var. Yaşamak gibi. İyi ya da kötü bunu başardıklarında, onlar için hayatın bütün çileleri safdışı oluyor. Amacı yaşamak olan bir insan kafasını sadece buna yorar. Aşktan, parasızlıktan, lüks bir yaşam tarzından mahrum kalmak, bizim günümüzde önem vermediğimiz unsurlar gibi.

 >Devamı için TIKLA